طی پژوهشی پروفسور دوک هو کیم به رهبری گروهی از محققان، بافت قلب را از سلول های بنیادی انسانی مهندسی کردند. این بافت ها روی تراشه های کوچکی قرار گرفتند تا محیط قلب انسان را پیروی کنند و سپس برای ۳۰ روز نظارت به ایستگاه فضایی بین المللی ارسال شدند.

محققان اظهار کردند بافت قلب در فضا کارکرد مساعد ندارد. قابلیت منقبض شدن بافت در فضا افت یافت و این چنین بافت دچار ضربان نامنظم شد. این تغییرات زیاد متفاوت از بافت های نگهداری شده روی زمین بودند. علاوه بر آن در این بافت ها تغییرات مولکولی و ژنتیکی مشاهده شد که همانند فرایند سالمندی می بود.

بافت قلب با کشت سلول های بنیادی پرتوان القایی انسان هدایت و رشد آنها به سمت تشکیل سلول های ماهیچه ای تپنده قلب انجام شد.

این بافت در یک تراشه مخصوص بافت های آزمایشی قرار داده شد تا در جای خود باقی بماند و انقباضات آن رصد شد. در مارس ۲۰۲۰ میلادی این تراشه همراه ماموریت CRS-۲۰ به ایستگاه فضایی بین المللی ارسال شد.

هرچند بافت قلب در مدار زمین قرار داشت، اما محققان روی سیاره خاکی هر ۳۰ دقیقه یکبار آپدیتی از قوت و ریتم تپش آنها دریافت می کردند.