به گزارش خبرنگار مهر، صنعت داروسازی سرزمین در سپس از انقلاب، توانسته از پله‌های رشد و گسترش به سختی بالا برود و امروز در جایگاهی قرار دارد که اگر همه شرایط مهیا باشد؛ این ظرفیت و قابلیت را دارد که سهم قابل توجهی از بازار دارویی منطقه را در اختیار بگیرد.

متأسفانه به رغم این که صنعت داروسازی سرزمین از وجود دانشمندان و محققان برجسته ای در قسمت‌های گوناگون برخوردار است، اما به واسطه عدم حمایتاز این صنعت؛ ناظر دست و پنجه نرم کردن صنعت داروسازی با مشکلات هستیم و همین اتلاف زمان؛ علتشده از مسیر گسترش عقب بماند.

در واقع می‌توان ادعا کرد که صنعت داروسازی ایران این توانایی را دارد که در خارج از مرزهای جغرافیایی؛ سخن‌هایی برای گفتن داشته باشد و بتواند ارزآوری قابل توجهی برای سرزمین به ارمغان بیاورد؛ به شرطی که مسیر حرکت صنعت به سمت گسترش و پیشرفت، هموار شود.

با اهمیت ترین چالش امروز صنعت داروسازی در قسمت دولتی و خصوصی، نوشته نقدینگی است که این امکان را از آنها گرفته تا نسبت به نوسازی تجهیزات و ماشین آلات فرسوده و از کار افتاده عمل کنند و در عین حال، با خرید دستگاه‌های مدرن و پیشرفته، علاوه بر افزایش شدت عمل در تشکیل محصولات، از مقدار صدمه‌ها و زیان و زیان‌هایی که می‌توان صنعت را دچار کند؛ کاست.

به این علت، تا هنگامی که شرکت‌های دارویی پولی برای نوسازی تجهیزات و دستگاه‌های خود نداشته باشند، مسیر گسترش صنعت ناهموار باقی خواهد ماند و نخواهیم توانست در صادرات دارو و تشکیل درآمد ارزی برای سرزمین، حرفی برای گفتن داشته باشیم.

مجید محمدحسینی فعال صنعت دارو، در گفتگو با خبرنگار مهر او گفت: در حوزه صادرات اصلاً امکان برنامه ریزی وجود ندارد، چرا که در یک بازار کار می‌کنید و زحمت می‌کشید و نمایشگاه شرکت می‌کنید، سفرهای تجاری انجام می‌دهید و کلی مذاکره و توافق دارید اما یکباره صادرات این اقلام ممنوع می‌شود و یا به دلایلی با کشوری رابطه ما به هم می‌خورد یا کشوری محدودیت‌هایی می‌گذارد.

او گفت: در کل صادرات دارو، کار راحتی نیست و عملاً در بازارهایی همانند افغانستان، کردستان عراق و عراق که بازارهای سنتی ما بودند و از قدیم الایام در این بازارها صادرات می‌کردیم الان سهم زیاد بسیاری از دست ما رفته و سهم ما را کشورهای فرد دیگر چون ترکیه و اردن گرفته و عملاً آنجا بازنده‌ای بیش نیستیم. عمده این مشکلات به واسطه سیاستگذاری غلط است، سیاستگذاری که منطبق بر علتو واقعیات حاکم نیست.

این در حالی است که فرامرز اختراعی رئیس هیأت مدیره سندیکای تولیدکنندگان مواد دارویی، شیمیایی و بسته‌بندی دارویی، معتقد است؛ در منطقه هیچ کشوری از منظر تشکیل دارو و مواد اولیه دارویی در جایگاه ایران قرار ندارد.

آمار جمعیت کشورهای منطقه را نزدیک به ۴۰۰ میلیون نفر برآورد می‌کنند که اگر ما فقط بتوانیم همین بازار منطقه را در دست بگیریم، نیازی نداریم که صادرات دارویی کشورمان را گسترش دهیم. چون، صادرات به سرزمین منطقه با دقت به نزدیکی و همسایگی با ایران؛ از هزینه‌ها می کاهد و می‌تواند سودآوری بیشتری داشته باشد.

در همین حال، هیچ کشوری در منطقه به اندازه ایران از پشتوانه و توانمندی بالا در صنعت داروسازی برخوردار نیست و همین نوشته می‌تواند یک امتیاز اختصاصی برای ما باشد که بازار دارویی این کشورها را تسخیر کنیم.

آمارهای رسمی سازمان غذا و دارو مشخص می کند که مقدار صادرات دارو در سال ۱۴۰۱، به طور کلی ۶۹ میلیون و ۷۴۸ هزار و ۶۶۱ دلار بوده و بیشترین مقدار صادرات به سرزمین سوریه انجام شده است. در واقع در سال ۱۴۰۱، ایران به ۳۶ سرزمین گوناگون دارو صادر کرده است.

بعد از سوریه، صادرات دارو به عراق به مقدار ۹ میلیون و ۵۲۸ هزار و ۱۱۸ دلار، روسیه به مقدار ۸ میلیون و ۱۵۶ هزار و ۵۱۵ دلار، افغانستان به مقدار ۶ میلیون و ۶۷۲ هزار و ۵۹ دلار، ترکیه به مقدار یک میلیون و ۹۷۵ هزار و ۸۱۷ دلار و ونزوئلا به مقدار یک میلیون و ۲۷۲ هزار و ۶۷ دلار در رتبه‌های دوم تا پنجم صادرات دارو از ایران قرار دارند.

در سال ۱۴۰۰ نزدیک به ۶۰ میلیون دلار صادرات دارو داشته‌ایم که این رقم در سال ۹۷، نزدیک به ۱۸۰ میلیون دلار بوده است. یعنی طی سه سال رقم صادرات دارویی سرزمین به یک سوم افت یافته است.