۱۸ ژوئن ۱۱۷۸، نزدیک به یک ساعت بعد از غروب خورشید، یک راهب انگلیسی و چهار ناظر عینی دیگر ناظر دو نیم شدن شاخ بالایی هلال درخشان و تازه ماه بودند.

راهب، «گرواز از کانتربری»، در گزارشی نوشت: «از وسط این دو نیم، مشعلی شعله‌ور بیرون آمد. آتش، زغال‌های داغ و جرقه‌ها از مسافت قابل‌توجهی به بیرون پرتاب شدند. درهمین‌حال بدن ماه که زیر آن پیچ خورده‌ می بود، همانند مار زخمی می‌تپید. سپس هلال به حالت اولیه خود برگشت. این اتفاق ده‌ها بار یا زیاد تر تکرار شد.»

در سال ۱۹۷۶، یک زمین‌شناس نظر کرد که این گزارش با موقعیت و سن دهانه ۲۲ کیلومتری ماه، «جوردانو برونو» مطابقت دارد.

بااین‌حال، این چنین برخورد سیارکی می‌تواند زباله‌هایی را به بیرون پرتاب کند که علتیک بارش شهابی شگفت‌انگیز می‌شود که هیچ زمان گزارش نشده است.

اکنون رؤیت ۱۱۷۸ به گمان زیادً به یک شهاب درحال انفجار نسبت داده‌ می‌شود که اتفاقاً با منظره ناظران از ماه مطابقت داشت.

«پل ویترز» از آزمایشگاه قمری و سیاره‌ای دانشگاه آریزونا می‌گوید: «فکر می‌کنم آن‌ها در زمان مناسب در مکان مناسب بودند تا به آسمان نگاه کنند و شهاب‌سنگی را ببینند که مستقیماً در روبه رو ماه قرار دارد و به سمت آنها می‌آید.»