۶ ژوئن ۲۰۰۳، تیمی از دانشمندان و مهندسان اروپایی به رهبری ایتالیا با چالش‌های آزمایش قابلیت مطمعن، حرکت و عکس العمل برخی از ابزارهای کاوشگر هویگنس در عملیات واقعی مقابله کردند.

کاوشگر هویگنس، بخشی از مأموریت کاسینی-هویگنس می بود که قرار می بود در ژانویه ۲۰۰۵ بر قمر تیتان زحل فرود آید.

این تیم با منفعت گیری از بالون و چتر نجات، روشی خلاقانه برای آزمایش یک ماکت در مقیاس کامل از کاوشگر داشت.

بدین صورت که ماکت از ۳۳ کیلومتری بالای زمین پرتاب می‌شد. سپس دانشمندان در تأسیسات پرتاب بالون آژانس فضایی ایتالیا در سیسیل گرد هم آمدند.

برای پرتاب تله‌کابین ۵۰۰ کیلوگرمی حامل کاوشگر فضایی هویگنس، از یک بالون هلیومی منفعت گیری کردند. هنگامی که بالون به ارتفاع ۳۳ کیلومتری رسید، مکانیزم رهاسازی باز شد و کاوشگر را رها کرد.

چتر نجات برای افت شدت سقوط کاوشگر از ۴۰ متر در ثانیه به تنها ۴ متر در ثانیه به کار گرفته‌ شد. با این شدت، کاوشگر به آرامی به زمین برگشت و نزدیک به ۳۰ دقیقه طول کشید تا سفر خود را کامل کند.

چتر نجات برای اراعه شدت سقوط زیاد نزدیک به آنچه در تیتان انتظار می‌رفت طراحی شده‌ می بود.