۲۰ مه ۲۰۰۳، آژانس فضایی اروپا خبرداد که چهار فضاپیمای کلاستر آن مجموعه‌ای از مشاهدات قابل‌توجهی را انجام داده‌اند که تبدیل پیشرفتی در فهمیدن منشأ یک نوع شگفت و گیج‌کننده از شفق شد.

مأموریت کلاستر برای اولین‌بار در نوامبر ۱۹۸۲ نظر شد. این ایده به‌گفتن پیشنهادی برای مطالعه مناطق «مگنتوسفر» و «دم مغناطیسی» کره زمین در مدار قطبی گسترش یافت.

ایده کلاستر بعداً به مأموریت تبدیل شد و در سال ۱۹۹۶، فضاپیما آماده راه‌اندازی می بود. بعد از چندین تأخیر جزئی، آریان ۵ در ۴ ژوئن ۱۹۹۶ از کورو، گویان فرانسه بلند شد و محموله آن چهار ماهواره کلاستر می بود.

متأسفانه بارهای سنگین آیرودینامیکی تبدیل ناکامی آن و راه‌اندازی سیستم تخریب خودکار شد.

برای بازیابی برخی از ابزارهای بی همتا از این مأموریت، آژانس فضایی اروپا تصمیم به ساخت پنجمین ماهواره کلاستر (به‌نام ققنوس) گرفت.

این هواپیما تجهیزبه قطعات یدکی پرواز آزمایش‌ها و زیرسیستم‌های آماده‌‌شده‌ برای مأموریت کلاستر می بود.

اشکار شد که اهداف علمی مأموریت کلاستر با یک فضاپیما نمی‌تواند برآورده شود. به این علت پیشنهادهایی برای بازسازی سه یا چهار فضاپیمای کلاستر در اندازه کامل در کنار فونیکس وجود داشت.

به این علت مأموریت از چهار فضاپیمای یکسان راه اندازی شد که در یک سازند چهار وجهی پرواز می‌کنند. این نوع شفق‌های قطبی به‌گفتن نقاط روشن در جو زمین دیده‌ خواهد شد و «شفق پروتون ایزوله» نامیده‌ خواهد شد.

شفق‌های پروتون ایزوله وقتی اتفاق می‌افتند که شکستگی‌هایی در میدان مغناطیسی زمین ظاهر خواهد شد و به ذرات خارج‌شده از خورشید اجازه خواهند داد تا از بین آن‌ها عبور کرده و با مولکول‌های حاضر در جو ما برخورد کنند. این اولین‌باری می بود که ربط دقیق و مستقیمی بین این دو اتفاقات تشکیل می‌شد.