به گزارش خبرنگار مهر به نقل از هلث دی نیوز، دیابت نوع ۱ یک اختلال خود ایمنی است که در آن بدن به سلول‌های تشکیل کننده انسولین خود در لوزالمعده دعوا می‌کند و علتمی‌شود فرد به انسولین تزریقی وابسته شود. نزدیک به ۵ درصد از موارد دیابت نوع ۱ می باشند.

پژوهش تازه توسط «پیا نیملا» از دانشگاه فنلاند شرقی انجام شد. تیم او داده‌های ۴۵ مطالعه را که شامل تقریباً ۱۱۶۰۰ فرد مبتلا به دیابت نوع ۱ می بود، بازدید کردند.

آنها دریافتند که بیشتر از ۲۵۰۰ بیمار – تقریباً ۱ نفر از هر ۴ نفر – علائم اختلال خوردن را نیز داشتند.

تیم فنلاندی او گفت: «این نوشته زیاد شگفتی آور نیست، چون افزایش وزن برای تعداد بسیاری از افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ یک نگرانی است. افراد مبتلا به این بیماری می‌توانند علائمی همانند پرخوری یا افت مصرف غذا را نشان دهند، اما برخی از آنها نوعی اختلال در غذا خوردن نیز دارند.»

فکر می‌شود که این اتفاق – حذف دوزهای انسولین – مانع افزایش وزن می‌شود، اما می‌تواند زیاد ناسالم باشد.

نیملا در بیانیه خبری دانشگاه او گفت: «پرهیز یا محدود کردن به عمد دوزهای انسولین تبدیل افت وزن می‌شود، اما این کار این چنین علتنگه داری گلوکز خون بالا می‌شود و مدیریت دیابت را از اعتدال خارج می‌کند.»

این مطالعه نشان داد که زنان مبتلا به دیابت نوع ۱ زیاد تر از مردان مستعد ابتلاء به اختلالات خوردن می باشند، اما به نظر می‌رسد سن اهمیتی ندارد.

نیملا می‌گوید: «به نظر می‌رسد علائم اختلال خوردن زیاد تر نوجوانان و جوانان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. با این حال، متاآنالیز ما مشخص می کند که بزرگسالان نیز از علائم اختلال خوردن رنج می‌برند، به همین علت مهم است که یاد بگیریم بیماران مبتلا به اختلالات غذا خوردن را شناسایی کنیم.»

او اصرار کرد: «تشکیل یک اختلال خوردن می‌تواند علتایجاد عوارض و بدتر شدن بیماری در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ شود. با این حال، برخی از راه حلهای غربالگری می‌توانند به پزشکان در تشخیص علائم اختلالات خوردن در بیماران پشتیبانی کنند.»