۲۶ آوریل ۱۹۹۴، تصویری از تلسکوپ فضایی هابل (HST)، کهکشان میزبان یک اختروش را نشان داد. انبوهی از جزئیات تازه در این عکس، به حل معمای سه دهه‌ای درمورد ماهیت واقعی کوازارها یا اختروش‌ها، دورترین و پرانرژی‌ترین اجرام در کیهان پشتیبانی کرد.

عکس هابل به وضوح نشان می‌داد که اختروشی موسوم به ۱۲۲۹+۲۰۴ در هسته کهکشانی قرار دارد که شکل مشترکی از دو بازوی مارپیچی ستاره دارد و با ویژگی میله‌ای به هم متصل شده‌اند. این چنین کهکشان میزبان در یک برخورد دیدنی با کهکشان کوتوله است.

این برخورد انگارً به «موتور اختروش» در مرکز کهکشان، که به گمان زیادً یک سیاهچاله عظیم است، سوخت می‌دهد و علتایجاد محل‌های راه اندازی ستاره‌‌ای تازه می‌شود.

این عکس یکی از دو اختروش نسبتاً نزدیک است که به‌گفتن اهداف اولیه برای آزمایش وضوح و محدوده دینامیکی دوربین میدان گسترده و سیاره‌ای تازه نصب‌شده‌ هابل انتخاب شده‌‌ بودند.

این دوربین حاوی ویژگی‌های اپتیکی خاصی برای تصحیح نقص در آینه مهم هابل می بود.

کوازارها دورترین اجرام کیهان می باشند. به همین ترتیب یکی از اولین اجرام شناخته‌شده‌ای می باشند که در جهان جوان، یعنی بیشتر از ۱۲ هزار میلیون سال پیش، شکل گرفته‌اند.

پذیرفته‌شده‌ترین فکر این است که اختروش‌ها در کهکشان‌هایی با سیاه‌چاله‌های فعال و پرجرم در مرکزشان قرار دارند. بااین‌حال، به‌علت فاصله زیاد زیاد، کهکشان‌های «میزبان» زیاد کوچک و کم‌نور به‌نظر می‌رسند. در روبه رو نور زیاد درخشان‌تر اختروش در مرکز، آنها به سختی دیده خواهد شد.

اگرچه یک اختروش امکان پذیر زیاد بزرگ‌تر از منظومه شمسی ما نباشد، اما به اندازه میلیون‌ها ستاره انرژی آزاد می‌کند.