۱۱ آوریل ۱۹۸۶، دنباله‌دار هالی در مدار جاری خود، با فاصله ۶۳ میلیون کیلومتر، در نزدیک‌ترین حالت خود به زمین قرار داشت.

تعداد بسیاری از رصدگران قبل از این نزدیکی نومید شدند چون دنباله‌دار معروف به سختی با چشم غیرمسلح قابل مشاهده می بود.

برخی از سال‌ها برای رصد بهتر از سایرین می باشند. همانند سال ۱۰۶۶ که ستاره دنباله‌دار آنقدر درخشان می بود که میلیون‌ها اروپایی را به وحشت انداخت.

دنباله‌دار هالی تا سال ۲۰۶۱ که در مدار ۷۶ ساله خود بازگردد مجدد از زمین دیدن خواهد کرد. نزدیک‌ترین فاصله‌ی شناخته‌شده این دنباله‌دار به زمین در ۱۰ آوریل ۸۳۷ بعد از میلاد، نزدیک به ۳ میلیون مایل می بود.

هنگامی که گزارش رسمی نشان داد که نزدیک‌ترین نزدیکی دنباله‌دار به زمین چه وقتی است، همه ستاره‌شناسان برای منفعت گیری از این موقعیت آماده شدند. اما حتی با چشم غیرمسلح، هالی در آسمان صاف عصر می‌درخشید.

با عبور دنباله‌دار، صدها ستاره‌شناس در سراسر جهان تلسکوپ‌های خود را روی گلوله برفی کوچک کثیف تنظیم کردند. این تلاش، شامل ستاره‌شناسان از ۴۷ سرزمین می بود که در رصدخانه‌ای در شیلی گرد هم آمدند.

آنها به‌جستوجو تعیین ترکیب شیمیایی این دنباله‌دار و مواردی همانند چرخش هسته بودند که باور بر این است هر دو روز یک‌بار انجام می شود.

اطلاعات هالی از این جهت مهم است که باور بر این است دنباله‌دارها دست‌نخورده‌ترین باقی مانده شکل‌گیری منظومه شمسی را راه اندازی خواهند داد. این تلاش جهانی این چنین شامل پنج فضاپیما می بود. دو فضاپیما از اتحاد جماهیر شوروی، دو فضاپیما از ژاپن و یکی از اروپا.

این کوششها باهم، کوه‌هایی از داده‌ها را به‌دست آوردند که فهمیدن آنها سال‌ها طول می‌کشد.