به گزارش خبرنگار فرهنگی ، سودابه آقاجانیان چهره نام آشنایی در عرصه فرهنگ و هنر است. او در دهه ۷۰ بازیگر تلویزیون می بود و دو سه کاری در گروه ناظر انجام داد. رفته رفته خواندن خبر در سیما به او نظر شد. بعدها محدودیتی برای او تشکیل شد که شأن گویندگی خبر، اجل از کار بازیگری است.

اما این مجری تلویزیون بازیگری را فقط به این خاطر کنار نگذاشت بلکه چارچوب‌های نامتعارف برای او که از هنرمندان مقید به حجاب می بود علتشد که رفته رفته او بازیگری را کنار بگذارد و بیشتر از قبل روی اجرای در رادیو و تلویزیون متمرکز شود.

یقیناً سریال کوچه و موزه و همکاری او با رضا بابک و امین تارخ در نوع خودش دلنشین دقت است. رفته رفته وجود سودابه آقاجانیان کمرنگ‌تر شد و خودش به این نوشته گله های دارد و می‌‌گوید: متأسفانه با ۳۴ سال سابقه در برنامه‌های رادیو و تلویزیونی باید خانه‌نشین باشم و هیچ برنامه روتین و ثابتی در صداوسیما نداشته باشم؛ در صورتی که من از سال ۶۹ داخل سازمان شده‌ام و در همه حوزه‌ها، سیاسی سیما و صدا برنامه داشته‌ام و به گفتن گوینده و مجری ارشد شناخته شده‌ام.

یا گله های‌های فرد دیگر که این‌طور گفتن می‌شود: مگر من از کار افتاده‌ام که برنامه‌ای ندارم؟! الحمدالله به لحاظ حراستی هیچ مشکلی ندارم که بگویم ممنوع‌ الفعالیت یا ممنوع التصویر هستم ولی چرایی این نوشته که برنامه ندارم را نمی‌دانم.

هیچ مشکلی ندارم و ممنوعیتی هم وجود ندارد

با او لحظاتی به او مباحثه نشستیم و درمورد غیبتش در تلویزیون و یکسری از موارد دیگر سخن بگویید کرد.

سودابه آقاجانیان مجری و تهیه‌کننده شناخته شده رادیو و تلویزیون به خبرنگار تسنیم او گفت: من چندین دفعه حرف های‌ام و باز تکرار می‌کنم چرا نیستم؛ در حالی که هیچ مشکلی ندارم و ممنوعیتی هم وجود ندارد. نمی‌دانم احتمالا زیاده‌خواهی من است. برخی اوقات هنگامی کامنت‌ها را می‌خوانم زیر خبرهایی که به نام بنده انتشار می‌شود برخی می‌نویسند بازنشسته شدی برو و به زندگی شخصی‌ات برس! در حالی که احتمالا ما گوینده‌ها در حوزه رسانه فهمیدن می‌کنیم سپس از گذشت چند دهه که کار می‌کنیم صدا ورزیده می‌شود و توانایی گویندگی و اجرا زیاد تر می‌شود.

اتفاقی که مطلوب مخاطبان باشد را در تلویزیون نمی‌بینیم

وی خاطرنشان کرد: احتمالا صداوسیما بخواهد جوان‌پروری کند اما اگر این دوستان تازه آموزش‌هایی که ما دیدیم و تجاربی که بدست آوردیم را دارا بودند چندان قضیه‌ای نبوده است. اما امروز می‌بینیم روی آنتن برنامه‌هایی که اراعه می‌شود چندان ارزشی نیست نه این که فقطً کاری در جهت مذهب و باورها مذهبی بلکه با نوع کارکرد و تعاملی که با مخاطب دارند اتفاقی نیست که مطلوب مخاطبان باشد.

آقاجانیان پافشاری کرد: حداقل انتظارم این می بود در این سن و سال با توانایی‌ای که سال‌ها کسب کردم و هزینه‌ای که سازمان برای پرورش بنده انجام داده حداقل به گفتن یک مربی بتوانم پشتیبانی کنم که این هم اتفاق نیفتاده است.

من ممنوع‌الکار نیستم اما نیستم!

این مجری و تهیه‌کننده شناخته شده تلویزیون در جواب به این سوال که چرا در مقام تهیه‌کننده برنامه‌سازی نمی‌کنید، افزود: نمی‌دانم ماجرا چیست. من ممنوع‌الکار نیستم بعضی اوقات اوقات کتاب صوتی می‌خوانم؛ مشکل و یا ممنوعیتی از سوی حراست ندارم اما نمی‌دانم احتمالا باب میل مدیران شبکه نیستم. احتمالا به جهت حجاب و سن و سال و جهات دیگر؛ نمی‌دانم اخیراً سپس از مصاحبه‌ای که با یکی از رسانه‌ها داشتم شبکه‌ای با من داخل او مباحثه شد تا یک کار سیاسی و اجتماعی را بسازم اما در حد همان گپ و او گفت باقی ماند.

به من می‌انها گفتند «شل حجاب» باش

آقاجانیان در خصوص این که چرا بازیگری را ادامه نداد و حتی بعضاً حرف های می‌شود به اجرا هم سرایت کرده، خاطرنشان کرد: من احتمالا این مسئله را چندین دفعه گفتم اما به واقع، فضای سینما فضایی نبوده است که من بتوانم کار کنم. نه این که تنها به علت نگه داری حجاب باشد اما تهیه‌کننده و کارگردانی از من می‌خواستند اصطلاحاً «شل حجاب» باشم و یا پوششم را مقداری تعدیل کنم. حتی این مشکل را نداشتم در برخی از صحنه‌ها چادر به سرم نباشد اما نمی‌توانستم بپذیرم از حجاب تخطی کنم. دلنشین است بدانید حتی کارگردانانِ کارهای مذهبی هم سراغ من نیامدند.

وی درمورد علاقه‌مندی‌هایش او گفت: زیاد علاقه‌مندم روزی این اتفاق بیفتد مطابق فرموده مقام معظم رهبری کرسی‌های آزاداندیشی بیشتری را در تلویزیون ناظر باشیم. بتوانیم نشست‌های این چنینی را با دانشجویان و اقشار گوناگون نه تنها به زمان انتخابات بلکه در مقاطع گوناگون برگزار کنیم که به جذب و مطمعن تماشاگر هم زیاد تر پشتیبانی می‌کند.

تلویزیون در ۱۴۰۲ چطور می بود؟

این مجری شناخته شده تلویزیون در جواب به این سوال که تلویزیون را در ۱۴۰۲ چطور دیدید، پافشاری کرد: به نظرمن تا وقتی که صداوسیمای ما با مردم کل جامعه فاصله داشته باشد و فقطً مربوط به یک قشر خاصی باشد نمی‌تواند صداوسیمایی باشد که همه به آن مطمعن کنند. حتی قشر مذهبی هم از تلویزیون و صدا و سیما گله های دارند یقیناً از صدا کمتر. جای شنیدنِ سخن مردم در تلویزیون خالی است.

انتهای مطلب/