۲۶ مارس ۱۸۵۹، یک سیاره تازه توسط «ادموند لسکاربو»، پزشک فرانسوی و ستاره‌شناس آماتور، مشاهده شد. او گزارش داد که سیاره جدیدی را در مداری در مدار عطارد مشاهده کرد و نام آن را «ولکان» گذاشت.

لسکاربو لکه سیاه گردی روی خورشید دیده می بود که زمان عبورش از صفحه خورشیدی ۴ ساعت و ۳۰ دقیقه می بود. او این اطلاعات و محاسبات را درمورد حرکات سیاره برای «ژان لووریر»، مشهورترین ستاره‌شناس فرانسوی فرستاد.

لووریر قبلاً فهمید شده‌ می بود که عطارد از مدار خود منحرف شده‌ است. یک کشش گرانشی از ولکان با چیزی که او به جستوجو آن می بود مطابقت داشت. بااین‌حال، جرم آسمانی لسکاربو مجدد دیده‌ نشد. اکنون باور بر این است که یک سیارک سرکش بوده‌ که یک‌بار از نزدیک خورشید عبور کرده‌ است.

در دهه‌های سپس جست‌وجوهای بسیاری برای ولکان انجام شد، اما با وجود چندین مشاهدات ادعاشده‌‌ای، وجود آن قبول نشد.

نیاز به سیاره به‌گفتن توضیحی برای ویژگی‌های مداری عطارد بعداً، وقتی که نظریه نسبیت عام انیشتین در سال ۱۹۱۵ علت آن را گفت، از بین بردن شد.

این نظریه نشان داد که خروج عطارد از مداری که توسط فیزیک نیوتنی پیش‌بینی شده‌ می بود، توسط اثرات ناشی از انحنای جرم فضا-زمان خورشید اتفاق می‌افتد. اخترشناسان عموماً به شدت پذیرفتند که با دقت به معادله تصحیح‌شده‌ گرانش، سیاره‌ای بزرگ در داخل مدار عطارد نمی‌تواند وجود داشته باشد.

امروزه‌، اتحادیه بین‌المللی نجوم، نام ولکان را برای سیاره فرضی، با وجود این که گمان آن منتفی شده‌ است، و این چنین برای ولکانوئیدها، جمعیت فرضی سیارک‌هایی که امکان پذیر در داخل مدار سیاره عطارد وجود داشته‌‌ باشند، فهرست‌بندی کرده‌ است.