۲۳ مارس ۱۹۶۵، فضاپیمای جمینای ۳ اولین پرواز فضایی دو نفره ایالات‌متحده را با پرتاب «ویرجیل گریسوم» و «جان یانگ» به فضا عملی کرد.

جمینای ۳ اولین مأموریت پروژه جمینای ناسا می بود و سه دور گرد مدار زمین را طی کرد. این اولین مأموریت ایالات‌متحده می بود که در آن سرنشین برای تحول اندازه و شکل مدار گردش خود، رانشگرها را شلیک کردند و آزمایشی کلیدی برای مانورپذیری فضاپیما برای پروازهای برنامه‌ریزی‌شده‌ به ماه محسوب می‌شد.

برنامه جمینای

پروژه جمینای در زمان اوج جنگ سرد بین شوروی و ایالات‌متحده برنامه‌ریزی شد. فضاپیمای آن توسط مهندس کانادایی، «جیم چمبرلین» طراحی شد و شرکت هواپیماسازی مک دانل ساخت آن را بر مسئولیت گرفت.

با وجود این که کپسول مقداری بزرگ‌تر از فضاپیمای پروژه مرکوری می بود، هم چنان برای فضانوردان محیطی کوچک محسوب می‌شد.

جمینای تجهیزات و راه حلهای مأموریت در مدار زمین را آزمایش کرد و با آموزش فضانوردان، ناسا را بیشتر از پیش برای سفر به ماه آماده کرد.

هر مأموریت جمینای دو فضانورد را برای دوره‌هایی از ۵ ساعت تا ۱۴ روز به مدار زمین می‌برد. این برنامه شامل ۱۰ پرتاب سر‌نشین‌دار، ۲ پرتاب بدون سرنشین و ۷ وسیله نقلیه مقصد می بود که مجموعاً ۱۲۸۰ میلیون دلار هزینه داشت. این پروژه از ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۶ جریان داشت.

جمینای ۳

مقصد مهم این مأموریت آزمایش فضاپیمای تازه و قابل مانور جمینای می بود. در فضا، فضانوردان رانشگرها را شلیک کردند تا شکل مدار خود را تحول دهند، صفحه مداری خود را مقداری جابه‌جا کنند و به ارتفاع کمتری بروند.

اولین‌های فرد دیگر نیز در جمینای ۳ به‌دست آمد: دو نفر با یک فضاپیمای آمریکایی پرواز کردند. اتحاد جماهیر شوروی یک فضاپیمای سه نفره را در وسخود ۱ در سال ۱۹۶۴ و یک فضاپیمای دو نفره را فقط چند روز قبل در وسخود ۲ به فضا پرتاب کرد.

این مأموریت این چنین سیستمی را آزمایش کرد که در ابتدا برای مأموریت لغوشده Mercury-Atlas 10 طراحی شده می بود. در این سیستم آب در میانه ورود مجدد به غلاف پلاسمایی اطراف کپسول تزریق می‌شد. این کار علتبهبود ارتباطات با زمین شد.

جمینای ۳ آخرین پرواز سرنشین‌داری می بود که از ایستگاه نیروی هوایی کیپ کندی در فلوریدا کنترل می‌شد. بعد از آن عملیات کنترل مأموریت به مرکز کنترل تازه در هیوستون، تگزاس منتقل شد.