نیروی زمینی و تفنگداران اختصاصی دریایی ایالات متحده هر دو به جستوجو یک وسیله نقلیه کاملاً تازه با یک الهام قدیمی می باشند: قاطر فروتن. این سرویس ها در مرحله های گوناگون پیشرفت قاطر رباتیک خود قرار دارند، اما همه آن ها یک مقصد مشترک دارند – استقرار حامل های بدون سرنشینی به اندازه وسایل نقلیه زمینی که ماموریت آن ها این است که بار افراد پیاده نظام را مقداری سبک تر کنند. علی رغم نیات خوب، آینده جنگ این گمان را تشکیل می کند که این خودروها (حتی در صورت ورود به سرویس) به گمان زیاد حالت سنگین حاضر را نگه داری خواهند کرد.

از قاطر تا MUTT

ارتش ها هزاران سال است که از قاطر و الاغ به گفتن حیوان باری منفعت گیری می کنند و قاطرهای جنگی هیچ زمان واقعاً از بین نرفته اند. آن ها توسط هر دو طرف در جنگ داخلی آمریکا و توسط ارتش آمریکا در جنگ جهانی اول مورد منفعت گیری قرار گرفتند. در جنگ جهانی دوم، لشکر دهم کوهستان ارتش آمریکا با هزاران قاطر در سراسر ایتالیا جنگید و نیروهای موسوم به غارتگران مریل نیز در جنگ چین – برمه – هند به قاطر متکی بودند. در هر دو مورد، از این حیوانات برای حمل مهمات، حمل آذوقه و حتی تخلیه زخمی ها منفعت گیری می شد. در افغانستان، زمان کوتاهی بعد از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر، نیروهای اختصاصی ارتش آمریکا از قاطر برای انتقال تجهیزات و همراهی با کلاه سبزهای سوار بر اسب منفعت گیری کردند.

پیشرفت در صنعت رباتیک، سیستم های جدا گانه و قوت باتری ماشین تبدیل مفهوم قاطر رباتیک شده است. قاطرهای رباتیک همانند قاطرهای بیولوژیکی نیستند، اما ماموریت شبیهی دارند: حمل اقلام. آن ها می توانند طوری برنامه ریزی شوند که در میانه حمل صدها کلیوگرم تجهیزات، ستونی از سربازان را جستوجو کنند یا حتی به طور خودکار از نقطه A به نقطه B حرکت نمایند. این چنین قاطری که با نیروی الکتریکی کار می کند می تواند ماموریت هایی را انجام دهد که قاطر یونجه خوار هیچ زمان نمی تواند انجام دهد، همانند انتقال سربازان زخمی به ایستگاه های پشتیبانی رسانی، حمل و پرتاب سلاح هایی همانند موشک ضدتانک جاولین، و تامین انرژی الکتریکی برای دیگر گجت های ارتش.

به نقل از دیفنس نیوز، ارتش و تفنگداران اختصاصی دریایی ایالات متحده به تازگی ماشین رباتیک تازه Hanhwa Arion را در منطقه آموزشی نیروی دریایی Bellows واقع در چند کیلومتری ساحل وایکیکی اوآهو تست کرده اند. ربات آریون به گفتن یک وسیله حمل و نقل چند منظوره نظامی یا SMET شناخته می شود. این ربات یک وسیله نقلیه شش در شش آفرودی است که می تواند نزدیک به ۵۵۰ کیلوگرم بار حمل کند. این ماشین با منفعت گیری از باتری های داخلی می تواند با یک بار شارژ تا ۱۰۰ کیلومتر مسافت را طی کند و به نقل از دیفنس نیوز، شدت آن در جاده ها ۴۳ کیلومتر در ساعت و نزدیک به ۲۲ کیلومتر در ساعت در زمین های آفرودی است.

تفنگداران دریایی در حال آزمایش آریون به گفتن بخشی از برنامه برسی خودروهای خارجی می باشند. آن ها به جستوجو این می باشند که یک خودروی SMET متعلق به خود را برای همراهی پیاده نظام، مهندسان و دیگر نیروهای نظامی در میدان نبرد به خدمت بگیرند. ارتش ایالات متحده بعد از یک پروژه ناموفق در سال ۲۰۱۱، در سال ۲۰۱۹ قراردادی برای خودروی خودشان (SMET Increment ۱) امضا کرد که در آن با خرید ۶۷۴ ربات برای تحویل تا پاییز ۲۰۲۴ موافقت کردند. SMET Increment ۱ می تواند ۴۵۰ کیلوگرم را در مسافت ۹۶ کیلومتری حمل کند. شرکت سازنده، جنرال داینامیکس، ۱۶ خودروی اول را در سال ۲۰۲۲ تحویل داد.

بار سنگین تر

روبو – قاطر چیزی است که ارتش آن را “چند برابر کننده نیرو” می نامد – آن ها به پیاده نظام اجازه می دهند که به مسافت های دورتری بروند، تجهیزات بیشتری حمل کنند، و به طور کلی کارهای خود را بهتر از وقتی که سربازان تنها می باشند انجام بدهند. این زیاد تر به علت توانایی این قاطرهای رباتیک در حمل بارهای سنگینی است که در غیر این صورت سربازان باید خود آن ها را حمل کنند. در شرایط عادی، یک سرباز پیاده نظام سبک امکان پذیر تا ۴۵ کیلوگرم تجهیزات حمل کند که برای ۳ تا ۵ روز در میدان نبرد کافی است. با این حال، سربازی که به اندازه نیمی از وزن خود بار حمل می کند، مقصد آسانی است و زیاد تر کاملاً خسته به مقصد خود می رسد.

در یک آزمایش در سال ۲۰۱۸، ارتش نامزدهای SMET را با نصب “نه کوله پشتی، شش جعبه MRE، و چهار قوطی آب… تقریبا معادل آنچه که یک ماموریت دوربرد یک سرباز پیاده نظام سبک باید حمل کند” آزمایش کرد.

این چنین قاطرهای رباتیک به پیاده نظام پشتیبانی خواهند کرد تا خود را با آینده تازه و سنگین ترشان تطبیق دهند. در دوران بعد از ۱۱ سپتامبر، نیروهای زمینی پنتاگون بر مبارزه با چریک های مسلح در مکان هایی همانند عراق و افغانستان متمرکز شدند. آخر این جنگ ها دقت را از “درگیری با شدت کم” به درگیری با شدت بالاتر علیه دشمنانی همانند روسیه و چین معطوف کرده است. تحول دقت به سمت شکار تانک ها و هلیکوپترها با یک تحول شبیه در وزن همراه بوده است. به گفتن مثال موشک ضدتانک جاولین ۲۱.۷ کیلوگرم وزن دارد و موشک های اضافی این وزن را تا ۱۵.۵ کیلوگرم افزایش می دهند. یک موشک سطح به هوای استینگر بیشتر از ۱۵.۸ کیلوگرم وزن دارد.

آینده

ارتش ایالات متحده اکنون به جستوجو یک خودروی تازه برای برنامه Increment 2 است. شش سال زمان بسیاری در دنیای سیستم های خودمختار و فناوری باتری های الکتریکی است, به این علت رویکرد تازه ارتش ایالات متحده ضمانت می کند که ارتش تازه ترین و بهترین فناوری را دریافت می کند. تفنگداران دریایی تا این مدت MUTT را انتخاب نکرده اند – چون تمرکز آن ها بر تصرف جزایری در دریای چین جنوبی که به ندرت بیشتر از نیم مایل عرض دارند, یک قاطر رباتیک را نسبت به وسایل نقلیه جدا گانه همانند قایق و هواپیما کم تر در برتری قرار می دهد.

سخن آخر

بعد از هزاران سال رنج کشیدن زیر بار تجهیزات شان, سرانجام فرشته نجات برای پیاده نظام نزدیک است. متاسفانه, این زمان برای سبک تر کردن بار با نیاز به حمل سلاح های سنگین تر از همیشه تناقض دارد. با این حال, حتی اگر این تحول به معنی سه قدم به جلو و دو قدم به عقب باشد, باز هم یک پیروزی برای مهاجمان زمینی محسوب می شود.