این از خواست های مهم است که به قرب الهی برسد، و جَنِّبْنِی فِیهِ مِنْ سَخَطِکَ وَ نَقِمَاتِکَ. خواست این است خدایا ما را از خشم و کیفر و عذابت دور کن، وَفِّقْنِی فِیهِ لِقِرَاءَهِ آیَاتِکَ به ما توفیق بده که بتوانیم آیات الهی را قرائتکنیم و یقیناً به محتوای آیات و معنی آنها، دقت داشته باشیم یعنی تفکر و تدبر در قرآن را در کنار قرائت انجام دهیم و در عین حال خودمان را به قرآن اراعه کنیم. قضیه زیاد مهم این است که روزه جهت آمادگی در انسان می شود و آدمی تلاش می کند رابطه ای زیاد قوی را با خدا تشکیل کند.

معنی قرب

رابطه ای که در زندگی الزام دارد به آن بپردازیم و به آن برسیم، رابطه با خداوند و قرب الهی است. مراد از رابطه، نزدیک شدن به خدا و مراد از قرب، قرب مکانی، وقتی و اعتباری نیست، بلکه منظور، قُرب معنوی و روحی است که از طریق تزکیه، تهذیب و تصفیه بدست می آید، بدین صورت که ملزوم است شخص روزه دار روحش را آماده و مهیا کند تا بتواند از قرب الهی بهرمند شود و چیزی را که باید دقت داشته باشیم، این است که انسان باید نسبت به همه واجبات الهی خصوصا واجبات تعبدی همانند نماز، حج، خمس و زکات و… خواست قرب الهی کند، اگر چه در امور توصلی تصمیم قرب ملزوم نیست، ولی برای رسیدن کمال زیاد خوب است که انسان تصمیم قربت داشته باشد.

 قرب به خدا فهمیدن زیاد تر از روزه

انسان با دقت به این کار مهم یعنی برای رسیدن به قرب و نزدیک شدن به خدا، می تواند عرصه را طوری برای خود فراهم کند که فهمیدن بیشتری از قرب و روزه گرفتن داشته باشد. بعد روزه تنها امساک ظاهری نیست، بلکه باید تلاش کند هر روز، حس قرب و نزدیکی به خدا داشته باشد. ملزوم است انسان طوری تلاش کند که خداوند در همه صحنه های زندگی او وجود داشته باشد، به هر نوعی با حضرت حق تعالی آشتی کند و رضایتش را جلب نماید ؛ خدایی که خالق اوست  و همه چیز به او اعطاء کرده است، بدون این که آدمی حقی داشته باشد. این حق الهی است که ما قدردان نعمت هایش باشیم؛ به همین جهت انسان باید تلاش کند تا بتواند از این ظرفیتی که برای او فراهم شده برای رسیدن به  قرب منفعت گیری کند.

 تعریف حیات واقعی

تعریف حیات واقعی انسان این است که به قرب برسد، دنیا، آخرت و همه چیز را برای رسیدن به قرب قرار بدهد، اگر انسان به اینجا برسد، زندگی را برده و الاّ باخته است. اگر انسان بتواند ربط معنوی را با خدا برقرار کند، او زندگی را برده و به غرض و هدفی که برایش تعیین شده در حدی که برای او امکان داشته، رسیده است. به ما هم پیشنهاد شده این قضیه مهم را به طور جدّی جستوجو کنیم و از آن طرف بدترین چیزی که می تواند برای انسان عذاب باشد، بُعد و دوری از رحمت الهی است. این که انسان از رحمت الهی دور شود  خودش را مشمول غضب الهی میکند؛ و لذا باید از خدا عاجزانه خواست کنیم ما را از خشم و غضبت دور کند.

مسئله مهم دیگر این است از خدا باید بخواهیم مارا با کلامش بهتر آشنا کند، لذا کلام خدا را قرائت کنیم. اگر به قرآن از این منظر نگاه شود، زیاد مورد قیمت می شود و جذبه تشکیل خواهد کرد، قرآنی که می خواهد خُلق انسان شود که در رابطه پیامبر(ص) این جمله هم دارد.

تدبر و تفکر در قرآن

یقیناً قرائت یک بُعد قضیه است که ملزوم است انجام شود و ابعاد دیگر، تدبر و تفکر در قرآن است. این قضیه ای است که قرآن از ما می خواهد. باید در آیات الهی تفکر کنیم. این که قرآن نازل شده چطور می توانیم به گفتن درس زندگی منفعت ببریم؛ قرآن که برای همه زمانه است. برای عصر خاصی نیست.

این که حرف های شده مخاطبان قرآن فقط انسان های در زمان پیامبر(ص) می باشند و قرآن برای طیف خاص، ملیت خاص و قشر خاص است، این گونه نیست، خودش جواب می دهد که قرآن برای همگان نازل شده، وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا کَافَّهً لِلنَّاسِ بشیرا» و ما تو را جز برای این که عموم بشر را (به رحمت خدا) بشارت دهی و آن هم برای این که همگان از رحمت منفعت گیری کنند و مسئله مهم تر اراعه کردن خود به قرآن، و متحقق کردن خواسته و مطالبات قرآن است تا به حیات واقعی که خدا از انسان خواسته برسد.

انتهای مطلب/