این «موج شوک ابرنواختری» با شدت بیشتر از ۵۰۰,۰۰۰ کیلومتر در ساعت در فضای بین‌ستاره‌ای می‌تازد.

در عکس روز ناسا چه می‌بینیم؟

در مرکز این عکس رشته‌های نازک، روشن و بافته‌‌شده درحال حرکت به سمت بالا با جزئیات دقیق می باشند.

این رشته‌ها درواقع موج‌های بلندی در یک صفحه کیهانی از گاز درخشان می باشند که تقریباً به‌صورت لبه دیده‌ خواهد شد. سحابی باریک مداد که در دهه ۱۸۴۰ توسط سر «جان هرشل» کشف شد، بعضی اوقات اوقات به‌گفتن پرتو هرشل شناخته می‌بشود.

ظاهر نوک تیز آن که با نام NGC 2736 فهرست‌بندی شده‌ است، نشان‌دهنده‌ علت نام رایج و امروزی آن، سحابی مدادی است.

این سحابی نزدیک به ۸۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد و با طول نزدیک به ۵ سال نوری، تنها قسمت کوچکی از باقی‌مانده ابرنواختر ولا را مشخص می کند.

خود باقی‌مانده عظیم ولا نزدیک به ۱۰۰ سال نوری قطر دارد. در ابتدا، بخشی از موج ضربه‌ای که به‌گفتن سحابی مداد دیده‌ می‌شد با میلیون‌ها کیلومتر در ساعت حرکت می‌کرد، اما حرکتش به‌طور قابل توجهی کند شده‌ است و مواد بین ستاره‌ای اطراف را فرا می‌گیرد.