نیروی هوایی، نیروی زمینی، نیروی دریایی و تفنگداران دریایی ایالات متحده اشتراکات بسیاری ندارند، حداقل نه از نظر سلاح ها. هر یک از چهار سرویس مهم ارتش ایالات متحده به شدت و به شکلی دقیق روی حوزه خاص خود متمرکز می باشند: به ترتیب جنگ هوایی، زمینی، دریایی و آبی خاکی. و در حالی که شما هیچ زمان تانک های عملیاتی نیروی دریایی را نخواهید دید، نیروی زمینی در واقع از توپ های ضدهوایی نیروی دریایی منفعت گیری کرده است – همینطور تفنگداران دریایی و حتی نیروی هوایی.

در اینجا به پنج سلاحی می پردازیم که در هر چهار سرویس نظامی ایالات متحده به نوعی از زمان جنگ جهانی دوم تا امروز مورد منفعت گیری قرار گرفته اند.

تفنگ M16

تفنگ ام ۱۶ یکی از شناخته شده ترین سلاح های سبک و فردی تاریخ است. ام ۱۶ اورجینال ۲.۷ کیلوگرم وزن داشت، یک پرتابه ۳.۵ گرمی را با شدت بیشتر از ۹۷۵ متر بر ثانیه شلیک می کرد و توسط یک خشاب ۲۰ گلوله ای تغذیه می شد. M۱۶A۱ می توانست هم به طور نیمه اتوماتیک و هم به طور کاملاً اتوماتیک شلیک کند و در جنگ ویتنام شهرت ترسناکی به دست آورد تا این که تحول پیشرانه و آموزش های ضعیف تبدیل شهرتی به همان اندازه ترسناک، هر چند به دلایل کاملاً نادرست شد. M۱۶ اورجینال و M۱۶A۱ در دهه ۱۹۸۰ با M۱۶A۲ بهبود یافته جانشین شدند که به نوبه خود با تفنگ مختصر تر M۴ و M۱۶A۴ جانشین شد.

اگر چه این تفنگ به شدت با نام و ماموریت نیروهای زمینی آمریکا عجین شده می بود، اما نیروی هوایی در ابتدا آن را برای تیم های امنیتی خود تهیه کرد. نیروهای امنیتی نیروی هوایی تا این مدت از M۱۶ منفعت گیری می کنند و خلبانان F – ۳۵ نیز تا این مدت از یک نسخه کوچک از آن به نام GAU – ۵ A به گفتن سلاح بقا منفعت گیری می کنند. بعد از آن نیروی زمنیی و نیروی دریایی این تفنگ را انتخاب کرده و سربازان و تفنگداران دریایی با آن به ویتنام رفتند. امروزه ام ۱۶ و نوادگان آن در نیروی زمینی و نیروی دریایی ایالات متحده خدمت می کنند. در همین حال، نیروهای تفنگدار اختصاصی دریایی (SEAL) از MK۱۸ ، یک نسخه لوله مختصر شدن از این تفنگ، منفعت گیری می کنند، در حالی که ملوانان سوار بر کشتی های جنگی نیروی دریایی تفنگ های M۴ را در اختیار دارند.

توپ ۴۰ میلیمتری Bofors

قدیمی ترین سلاح این لیست، توپ ۴۰ میلی متری Bofors است که توسط سوئدی ها طراحی و ساخته شده است. توپ مهم بوفورس،با نام L۶۰، در سال ۱۹۳۰ اختراع شد و تقریباً توسط هر سرزمین شراکت کننده در جنگ جهانی دوم به استثنای امپراتوری ژاپن به گفتن یک توپ ضدهوایی مورد منفعت گیری قرار گرفت. روزآمدسازی های متوالی علتبهبود کارکرد این سلاح شده است، اما تا این مدت هم تقریباً همان سلاح اورجینال است و تا این مدت هم در سطح بین المللی منفعت گیری می بشود، از جمله در خودروی رزمی پیاده نظام CV۹۰ سوئدی.

اولین منفعت گیری نظامی ایالات متحده از توپ Bofors به گمان زیادً به گفتن یک توپ ضدهوایی سبک بر روی کشتی های جنگی نیروی دریایی و برای تجهیز نیروهای زمینی ارتش در طول جنگ جهانی دوم می بود. نیروی زمینی و نیروی دریایی آمریکا به گفتن بخشی از توپ ضدهوایی متحرک M۴۲ داستر که در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ مورد منفعت گیری قرار می گرفت، از این توپ منفعت گیری کردند. نیروی هوایی آخرین سرویسی می بود که از این توپ منفعت گیری کرد و هواپیماهای توپدار AC – ۱۳۰ U “اسپوکی” را به آن مسلح کرد.

موشک استینگر

موشک استینگر (Stinger)، سیستم موشکی دفاع هوایی قابل حمل توسط انسان یا همان دوش پرتابی است که در دهه ۱۹۸۰ معارفه شد و موفق ترین سلاح در نوع خود به شمار می آید. استینگر دارای یک جستجوگر مادون قرمز است که برد آن تا ۴.۸ کیلومتر است و از یک پرتابگر سبک بازوکایی که نزدیک به ۱۵.۹ کیلوگرم وزن دارد، شلیک می بشود. این موشک برای اولین بار در جنگ فالکلند در سال ۱۹۸۲ مورد منفعت گیری قرار گرفت و بعدها برای مسلح کردن چریک ها در افغانستان و آنگولا فرستاده شد. تسلط هوایی آمریکا در درگیری های گوناگون علتشده است که سربازان آمریکایی هیچ زمان موشک استینگر را در جنگ شلیک نکنند، اما این سلاح اکنون در اوکراین کارکرد مساعد دارد و از آن برای ساقط کردن بالگردها، هواپیماهای بال ثابت و موشک های کروز منفعت گیری می بشود.

نیروی زمینی و تفنگداران دریایی اولین سرویسی بودند که از موشک استینگر منفعت گیری کردند و در اواسط دهه ۱۹۸۰ موشک های قدیمی و ضعیف Redeye را با آن جانشین کردند. پلیس امنیت نیروی هوایی آمریکا از سال ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۶ آن ها را در اختیار گرفت. در دهه ۱۹۸۰، نیروی دریایی از موشک های استینگر برای تحکیم دفاع هوایی مختصر برد کشتی های جنگی، به اختصاصی در خلیج فارس منفعت گیری کرد. در حالی که نیروی دریایی به گمان زیادً دیگر استینگر را منفعت گیری نکند، موشک دفاع هوایی مختصر برد RAM که کشتی های جنگی را مسلح می کند از جستجوگر مادون قرمز استینگر منفعت گیری می کند.

موشک تاماهاک

موشک کروز زمین به زمین تاماهاک (Tomahawk) که یک موشک گلوله ای شکل با بال های متحرک است و با موتور توربوفن مینیاتوری کار می کند، یکی از شناخته شده ترین سلاح های عصر مدرن است. این موشک زمین به زمین دارای برد ۱,۶۰۰ کیلومتر است و از GPS و سیستم ناوبری اینرسی برای مقصد گیری دقیق منفعت گیری می کند. ارتش آمریکا هم از کلاهک های متعارف و هم از کلاهک های هسته ای در این موشک منفعت گیری کرده است، هر چند که موشک های تجهیزبه سلاح هسته ای از زمان ها پیش بازنشسته شده اند.

در اصل، تاماهاک به گفتن یک موشک کروز ضد کشتی، دعوا متعارف و دعوا هسته ای نیروی دریایی اغاز به کار کرد. نیروی دریایی امروز تنها نسخه معمولی دعوا زمینی را در اختیار دارد، هرچند نسخه تازه Block V  این موشک قابلیت های ضد کشتی را مجدد معارفه خواهد کرد. در دهه ۱۹۸۰، نیروی هوایی یک نسخه کامیون-پرتاب از تاماهاک، به نام Gryphon، را به کار گرفت، اما در نهایت آن ها را برای مطابقت با معاهده تعدیل سلاح های هسته ای بین برد در سال ۱۹۸۷ با شوروی نابود کرد. نیروی دریایی و زمینی ایالات متحده به تازگی تاماهاک ها را به زرادخانه های خود اضافه کرده اند تا قابلیت دعوا جدا گانه و دوربرد را به این سرویس ها بدهند.

هلیکوپتر UH-1 Iroquois

هلیکوپتر UH – ۱ مهم ترین هلیکوپتر ترابری سایز متوسط جنگ ویتنام می بود و به نماد ماندگار شراکت آمریکا در این جنگ تبدیل شد. نیروهای آمریکایی از این هلیکوپتر برای انتقال سریع نیروها در میدان نبرد، تامین مجدد نیروها و تخلیه زخمی ها منفعت گیری کردند. UH – ۱ اورجینال چهار خدمه داشت و می توانست تا هفت مسافر را حمل کند، نهایت شدت ۲۰۳ کیلومتر در ساعت داشت و تا حد بسیاری بدون زره می بود. در دهه ۱۹۸۰، نیروی زمینی ارتش ایالات متحده UH – ۱ را با UH – ۶۰ Black Hawk جانشین کرد.

نیروی زمینی بیشتر از چهار دهه دیگر از بلک هاوک منفعت گیری کرد؛ اولین هلیکوپتر در سال ۱۹۵۹ داخل خدمت شد و آخرین هلیکوپتر در سال ۲۰۱۷ بازنشسته شد. نیروی هوایی به نوبه خود از یک نسخه مدرن به نام UH – ۱ N برای انتقال تیم های عکس العمل سریع که از پایگاه های موشکی هسته ای آمریکا محافظت می کنند، منفعت گیری می کند. در طول جنگ ویتنام، نیروی دریایی هلیکوپترهای UH – ۱ را به گفتن بخشی از اسکادران های سبک دعوا هلی کوپتری خود، معروف به “گرگ های دریایی”، که حمایتنزدیک هوایی از نیروهای عملیات اختصاصی نیروی دریایی را فراهم می کرد به کار گرفت؛ آخرین گرگ های دریایی در دهه ۱۹۸۰ بازنشسته شدند. نیروی تفنگداران دریایی از نسخه کاملاً مدرن شده UH – ۱ با نام UH – ۱ Y Venom منفعت گیری می کند.