به نقل از خبرنگار فرهنگی ، نظرسنجی‌ها مشخص می کند آی‌فیلم در رده پربیننده‌ترین شبکه‌های تلویزیونی قرار دارد؛ اما چرا؟ اصولاً به بازپخش سریال‌ها و فیلم‌هایی که پیش از این در شبکه‌های گوناگون دیگر به نمایش درآمده، می‌پردازد و خودش دست‌اندرکار تشکیل فیلم و سریال نیست (مگر چند مورد همچون «یادآوری»، «ملکاوان» یا «گیلدخت»). حتی یادمان می‌آید وقتی مرکز پژوهش‌های عراق هم اظهار کرده می بود که آی‌فیلم جزو پرمخاطب‌ترین شبکه‌های ماهواره‌ای در این سرزمین به حساب می اید. 

اما چرا مردم آی‌فیلم را زیاد تر از شبکه‌های دیگر امروز تلویزیون انتخاب می‌کنند؟ با گشت و گذاری کوچک در سطح شهر به مثابه یک گزارش میدانی و رصد آنچه مردم تماشا می‌کنند، مشخص می کند  آی‌فیلم توانسته بعضاً انتخاب اولِ مخاطبان تلویزیون باشد. یکی از نقاط قوت و امتیاز مثبت این شبکه تلویزیونی احتمالا چیدمان درستِ کنداکتورش مخصوصاً در مناسبت‌ها باشد. یقیناً ناگفته‌ نماند که مردم ایران نشان داده‌اند به خاطره‌بازی علاقه‌مندند. به همین‌خاطر مخاطبان پُرشماری هر شب به تماشای سریال‌هایی می‌نشینند که آی‌فیلم برایشان تدارک دیده و روی آنتن می‌فرستد.

احتمالا نیاز است شبکه‌های سراسری هم از الگوی آی‌فیلم منفعت گیری کنند؛ ۲۴ ساعته نقطه نظرات، پیشنهادات و انتقادات را در میانه پخش سریال‌ها، فیلم‌ها و برنامه‌ها به شکل زیرنویس به نمایش بگذارند. چرا که این چنین رویکردی در مرتبه اول به مخاطب این مطمعن را می‌دهد که نظراتش چه به طور متنی و چه به شکل فایل صوتی، دیده، خوانده و شنیده و حتی با نام خودش به نمایش گذاشته می‌‌بشود و در مرحله دوم، برای مخاطب انگیزشی را به وجود می‌آورد و او را تشویق می‌‌کند که هم چنان با شبکه در ربط باشد و از گفتن نظراتش کوتاه نکند. در این صورت، می‌‌توان سریال‌‌ها و فیلم‌هایی را روی آنتن برد و برنامه‌‌هایی را ساخت که با سلیقه مخاطب تناسب داشته باشد و به ذائقه او خوش آید.

مشکل همین‌جاست؛ یکی از مشکلات تلویزیونی همین مخاطب‌شناسی و ذائقه‌شناسی است که زمان‌ها فراموشش کرده‌اند و هیچ توجهی به علائق مخاطبانشان ندارند. یقیناً نظام پخش تازه تلویزیون علتشده دیگر تلویزیونی‌ها فقط در اندیشه پُرکردن چاه ویلِ آنتن نباشند اما باید به عوامل فرد دیگر دقت کنند. اولاً مخاطبِ‌امروز در دنیای عکس به جستوجو چیست؟ اشکار کردن این ذائقه هم کار زیاد سختی نیست؛ کافی است صداوسیما در وسط میدان از اقشار گوناگون این سوال را بپرسد شما به کدام نوع سریال و برنامه علاقه‌مندید؟ چرا سریال‌های قدیمی را زیاد تر می‌پسندید؟ تلویزیون امروز چطور سریال و برنامه بسازد؟

این سؤالاتی است که جواب‌های آن می‌تواند در وهله اول راهگشای امروز ساخت سریال‌ها و برنامه‌ها باشد و در وهله بعدی مخاطبان تلویزیون را مجدد پایِ جعبه جادو بنشاند. این معجزه سریال‌ها و برنامه‌هایی است که هر بار پخش خواهد شد تازگی‌هایی برای مخاطبان دارند. همان گونه که این روزها هنگامی سریال «دردسرهای عظیم» روی آنتن آمده گویی اولین بار است از تلویزیون پخش می‌بشود. حتی بعضاً با پخشِ این چنین سریال‌هایی، مخاطبان از عواملِ سریال این مطالبه را دارند چرا فصل‌های بعدی‌شان ساخته نشد؟

به نظر می‌رسد سریال‌سازان و مدیران تازه تلویزیون نیاز به مطالعه آرشیو ارزشمندی دارند که هر بار صداوسیما به مرور آنها می‌پردازد آمار بازدید مخاطبان گواه بر این مسئله است؛ مردم حتماً نوستالژی و خاطره‌بازی می‌خواهند اما سریالی که خوب نباشد از بازپخشِ آن هم استقبال نمی‌کنند. در بینِ این اتفاقات اما هیچ‌زمان آی‌فیلم کنداکتور ضعیفی اراعه نداده است. حتی اگر چند تاثییر تولیدی خودش را به نمایش درآورد؛ آن باکس‌های دو ساعته پخش سریال که به ساعت ۲۲ تعلق دارد یا انتخاب سریال‌های عصرگاهی و بازپخش‌‌شان که عموماً بامدادی و صبحگاهی‌اند نیز اصولی دارد که می‌تواند الگوی پخش در شبکه‌های سراسری هم باشد. 

بعضاً مسئله‌ای که زیاد مخاطب را رنج‌ می‌دهد پخش مستند یا برنامه‌هایی خصوصاً در شبکه خبر است که چندین دفعه در طول روز یا بعضاً روزهای دیگر پخش خواهد شد. تلویزیون علاوه بر حل و فصل زیاد از مشکلات و معضلاتش حتماً باید در صدرِ مدیریت شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی برای مدیریت کنداکتور برنامه‌ای مجزا در دستور کار او قرار دهد. مدیریت کنداکتور حائز اهمیت است همان مهندسی که بعضاً در اکران سینماها هم دیده می‌بشود. هنگامی تشکیل در ژانرهای گوناگون اتفاق می‌افتد مخاطب با سوژه و ایده‌های رنگارنگی روبه رو می‌بشود و قوت انتخابش به مراتب بالاتر می‌رود. 

الان این اتفاق تا این مدت در تلویزیون نیفتاده و قرار است بنابر سخن بگویید‌های رئیس مرکز سیمافیلم و نگاهی به چند سریال در حال تشکیل، پیش‌تشکیل و حتی آماده شده به این مسئله رسید تنوع ژانر و ایده برای رسیدن به یک مدیریت کنداکتوری درست در دستور کار تلویزیون قرار گرفته است. اما حقیقتاً در چند سال تازه خصوصاً شبکه‌های سراسری یا بعضاً به علت بی‌توجهی به برنامه‌ریزی و سیاستگذاری درست در مناسبت‌ها نتوانستند برنامه و سریال مناسبی را به آنتن برسانند یا شبکه‌های سراسری به معضل پخش سریال‌های قدیمی دچار شده‌اند و یا عدم اشراف مدیران علتشده تا به یک باره سریال‌سازان یک ژانر به خصوص را انتخاب و بر پایه آن سریال بسازند یا به یک گونه برنامه‌سازی کنند. 

در بینِ آثار جدیدی که تلویزیون جلوی دوربین دارد از ساخت قهرمانان ملّی و میهنی گرفته تا نمایشِ پیشرفت‌ها و دستاوردها و تشکیل سریال‌های اقتباسی، طنز، جنایی و ماورایی دیده می‌بشود. این مسئله مثبتی است و نظام پخش امروز هم که شبکه دو سریال مناسبتی پخش کند، شبکه یک و سه سیما شبکه‌های پخش‌کننده سریال‌های تازه باشند. سریال‌های فاخر و الف اختصاصی دو روز در هفته کنداکتور داشته باشند و شنبه تا چهارشنبه گونه‌های فرد دیگر از سریال‌سازی به آنتن می‌رسد.

اما چرا مدیریت کنداکتور مهم است و کدام عامل از همه مهمتر است؟ اساساً مدیریت کنداکتور پخش با اهمیت ترین اصل برای ترتیب‌دهی یک مجموعه مطلوب از تولیدات نمایشی برای مخاطبان شبکه آی فیلم است. حتماً در این مسیر به مدیریت کنداکتور و جامعه مقصد‌مان دقت داریم که با مخاطب‌شناسی و موقعیت‌شناسی درست بهترین آثار را در بهترین زمان‌ها پخش کنیم. همانند ایام نوروز که مورد پسند و استقبال مناسب تماشاگر‌های تلویزیون قرار گرفت.

باید به سمتی برویم که هر شبکه مأموریت خودش را بداند؛ تکرار مکررات در تلویزیون به خودی خود صدمه بزرگی است که هم به بودجه و هم نیروی انسانی می‌زند.

قرار است سریال «پایتخت» جانشین «دردسرهای عظیم» در ساعت ۲۱ بشود و «بعد از باران» سعید سلطانی هم از راه رسید تا باکسِ معروف دو ساعته سریال در شبکه آی‌فیلم به این مجموعه تلویزیونی نوستالژیک تعلق اشکار کند. قرار است «بعد از باران» پخش خود را از روز چهارشنبه ۲۷ دی‌ماه اغاز کند و سریال «پایتخت» هم از هفته آینده روی آنتن برود.

انتهای مطلب/