۲ ژانویه ۱۹۰۵، ستاره‌شناس آرژانتینی، «چارلز پرین»، الارا را کشف کرد که در آن زمان دوازدهمین قمر شناخته‌‌شده‌ مشتری می بود. این قمر در مداری با فاصله ۱۱,۷۳۷,۰۰۰ کیلومتری مشتری می‌چرخد و قطر آن تنها ۷۶ کیلومتر است.

یک روز بعد از کشف قمر هیمالیا، چارلز دیلون پرین از تصاویری که توسط تلسکوپ ۳۶ اینچی رصدخانه لیک تهیه شد، الارا را مشاهده کرد. بااین‌حال، شرایط نامناسب جوی، قبول این کشف را تا ۲۱ فوریه به تعویق انداخت.

پرین از سال ۱۸۹۳ تا ۱۹۰۹ در رصدخانه لیک در کالیفرنیا کار می‌کرد و کشف ۱۳ دنباله‌دار به او نسبت داده‌ می‌بشود.

الارا امکان پذیر باقی مانده یک سیارک منفرد باشد که توسط گرانش مشتری به دام افتاده و به چندین تکه تبدیل شده است.

این قمر تا سال ۱۹۷۵ نام جاری خود را به‌دست نیاورد. قبل از آن، به‌سادگی با نام مشتری VII شناخته می‌شد. نام جاری آن برگرفته از افسانه‌ای یونانی است که در آن الارا مادر فرزند غول‌پیکر زئوس، تیتیوس است. در اساطیر یونانی، زئوس با قراردادن‌ الارا در اعماق زمین، او را از همسرش هرا نهان کرد.

در فوریه ۲۰۰۷، فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا چندین عکس از این قمر در مسیر پرواز خود به سمت پلوتون گرفت. این قمر زیاد کم‌نور است و فقط نزدیک به ۴ درصد از نوری را که دریافت می‌کند، منعکس می‌کند.