۲۴ دسامبر ۱۹۷۹، آریان ۱ به فضا پرتاب شد.

اولین وسیله پرتاب فضایی اروپایی، «اروپا» نام داشت. اولین مرحله آن یک موشک بالستیک بریتانیایی به‌نام «بلو استریک» می بود. مرحله دوم فرانسه و سوم آلمان می بود.

اما این پروژه به‌علت غیرقابل مطمعن بودن‌ با مشکلاتی مواجه می بود و بدون یک راه‌اندازی پیروزی‌آمیز کنار گذاشته‌ شد.

بعد از اروپا، «آریان ۱» که بر پایه مطرح جایگزینی برای اروپا ساخته‌ شده می بود، مقصد قرار گرفت.

گسترش و ساخت

در سال ۱۹۷۵، یازده سرزمین اروپایی تصمیم گرفتند همکاری مشترکی را در عرصه اکتشافات فضایی جستوجو کنند و یک سازمان فراملی تازه برای انجام این مأموریت به نام آژانس فضایی اروپا را راه اندازی دادند.

مدتی قبل از راه اندازی ESA، فرانسه برای گسترش یک سیستم پرتاب قابل مصرف تازه اروپایی به‌گفتن جایگزینی برای موشک اروپا لابی کرده می بود. به این علت تلاش چند ملیتی به یک نقطه تمرکز سریع برای نظر گسترش L3S تبدیل شد. در اغاز، بر همکاری و ابتکار عمل بین آلمان و فرانسه پافشاری شد، درحالی‌که شراکت فزاینده دیگر کشورها نیز در طول زمان به عکس کشیده‌ شد.

در ژانویه ۱۹۷۳، «ویلی برانت»، صدراعظم آلمان، بعد از مجموعه‌ای از رویکردهای شخصی توسط «ژرژ پمپیدو»، رئیس جمهور فرانسه، رسماً با پروژه L3S موافقت کرد و قرارداد قانونی برای L3S امضا شد.

بر پایه این قرارداد، اروپا III به‌طور رسمی لغو شد، درحالی‌که L3S به‌گفتن یک پروژه چند ملیتی گسترش یافت. برخلاف تعداد بسیاری از پرتابگرهای رقیب دیگر که طبق معمولً برای مقاصد دیگر گسترش و متعاقباً اقتباس شده بودند، پرتابگر قرار می بود به‌منظور ارسال ماهواره‌های تجاری به مدار ژئوسنکرون گسترش یابد.

گسترش L3S به‌گفتن یک آزمون حیاتی برای ESA برداشت می‌شد و یکی از پروژه‌های مهندسی بزرگ اروپایی در ربع آخر قرن می بود.

فرانسه بزرگ‌ترین ذینفع در برنامه L3S می بود. سازنده فرانسوی «فناوری هوافضا» به‌گفتن پیمانکار مهم خدمت کرد و مسئولیت انجام یکپارچه‌سازی همه قسمت‌های ماشین را بر مسئولیت داشت. موتورهای مرحله اول و دوم را نیز فرانسه اراعه کرد و موتورهای مرحله سوم توسط آلمان فراهم شد.

در اغاز، حس می‌شد که نام L3S فاقد جذابیت عمومی است. از بین چندین نام جانشین، ازجمله فینیکس، لیرا، گانیمد و وگا، ژان شاربونل، وزیر گسترش صنعتی و علمی فرانسه، نام آریان را برای پرتابگر تازه انتخاب کرد.

موشک‌های آریان

آریان ۱ اولین پرتابگری می بود که با مقصد مهم ارسال ماهواره‌های تجاری به مدار ژئوسنکرون گسترش یافت. مهم‌تر از همه، طراحی آن با توانایی فرستادن‌ دو ماهواره با یک پرتابگر می بود و درنتیجه هزینه‌ها را افت داد.

با افزایش اندازه ماهواره‌ها، آریان ۱ به‌شدت جای خود را به پرتابگرهای پرقدرت آریان ۲ و آریان ۳ داد که همه بر پایه موشک مهم بودند.

آریان ۴ آخرین موشکی می بود که در بدنه آن از آریان ۱ منفعت گیری شد، چون موشک جانشین آریان ۵ از عناصر کاملاً تازه منفعت گیری می‌کرد.