برادران رایت از سال ۱۹۰۰، در کیتی هاوک، ایالات‌متحده آمریکا، در تلاش برای ساخت اولین ماشین پرنده سنگین‌تر از هوا بودند. تا این که در سال ۱۹۰۳ Flyer I را ساختند که موتور آن دارای بازده ۶۶ درصدی می بود. این موتور نسبت به موتورهای تولیدی برتری داشت و نسبت وزن به قوت کافی برای منفعت گیری در هواپیما داشت.

اولین پرواز برادران رایت

این هواپیما که با نام رایت فلایر شناخته می‌بشود، محصول یک برنامه پیچیده چهار ساله می بود که توسط ویلبر و ارویل رایت در سال ۱۸۹۹ انجام شد.

در ۱۷ دسامبر ۱۹۰۳، رایت‌ها، دوبار توسط این وسیله پرواز کردند. اولین پرواز توسط ارویل به طول ۳۹ متر در ۱۲ ثانیه ثبت شد. سه پرواز دیگر در آن روز صبح انجام شد که برادران به‌گفتن خلبان معاوضه شدند. در چهارمین پرواز همان روز، ویلبر ۲۷۹ متر را در ۵۹ ثانیه طی کرد. او در این پرواز توانست وسیله را کنترل کند، اکنون دیگر شکی نمانده‌ می بود که رایت‌ها می‌توانند پرواز کنند.

در طول طراحی و ساخت هواپیمای آزمایشی توسط رایت‌ها، آنها این چنین پیشگام تعداد بسیاری از اصول و تکنیک‌های اساسی مهندسی هوانوردی مدرن بودند. همانند منفعت گیری از تونل باد و آزمایش پرواز به‌گفتن ابزار طراحی.

درحالی‌که برادران و سایرین حاضر درمورد پرواز طویل سخن بگویید می‌کردند، وزش باد هواپیمای رایت فلایر را واژگون کرد و آن را روی شن‌ها انداخت. این هواپیما به شدت صدمه دید و دیگر هیچ زمان پرواز نکرد. اما رایت‌ها به آنچه در نظر داشتند دست یافته‌ بودند.

آنها در سال‌های ۱۹۰۴ و ۱۹۰۵ نسخه‌های دیگر فلایر را ساختند و این مطرح را عملی کردند. در ۵ اکتبر ۱۹۰۵، ویلبر با سومین هواپیمای برقی برادران، پرواز دیدنی ۳۹ دقیقه‌ای را انجام داد و ۳۹.۲ کیلومتر را طی کرد.

سرنوشت فلایر

در سال ۱۹۲۸ این هواپیما در موزه علوم لندن به امانت گذاشته‌ شد و قبل از ارسال نیز بازسازی شد. بعد از جنگ جهانی دوم این هواپیما در سال ۱۹۴۸ به ایالات‌متحده برگشت.

فلایر در مراسمی مفصل در ۱۷ دسامبر، که چهل و پنجمین سالگرد پرواز می بود، رسماً به مؤسسه اسمیتسونیان اهدا شد و از آن زمان تا بحال در آنجا در معرض دید عموم قرار گرفته‌ است.