۹ دسامبر ۱۹۷۸، کاوشگر پایونیر زهره (PVM) ناسا داخل جو زهره شد.

PVM اندازه یک اتوبوس می بود؛ وسیله نقلیه‌ای که یک کاوشگر بزرگ و سه کاوشگر جوی کوچک را حمل می‌کرد. کاوشگر بزرگ در ۱۶ نوامبر ۱۹۷۸ و سه کاوشگر کوچک در ۲۰ نوامبر آزاد شدند. هر چهار کاوشگر در ۹ دسامبر داخل جو زهره شدند.

مقصد مطالعه ساختار و ترکیب اتمسفر تا سطح، ماهیت و ترکیب ابرها، میدان تابش و تبادل انرژی در پایین‌تر جو و اطلاعات محلی درمورد الگوهای گردش جو می بود.

کاوشگر بزرگ پایونیر ونوس، تجهیزبه هفت آزمایش علمی می بود که در یک مخزن سختی کروی مهروموم‌شده قرار داشت.

هر کاوشگر کوچک یک «نفلومتر» (ابزاری برای اندازه‌گیری یا ثبت مقدار ابر) و سنسورهای دما، سختی و شتاب حمل می‌کرد.

سیگنال‌های رادیویی از هر چهار کاوشگر نیز برای توصیف بادها، تلاطم و انتشار کردن در جو منفعت گیری شد. کاوشگرها هرکدام نقاط مختلفی از سیاره را مقصد مطالعه قرار دادند.

هر چهار کاوشگر به انتقال داده‌ها تا زمان برخورد ادامه دادند. بااین‌حال، کاوشگر بزرگ‌تر زنده ماند و به کار خود در ادامه گفت.

در زیر ارتفاع ۵۰ کیلومتری، دمای اندازه‌گیری‌شده‌ توسط چهار کاوشگر با چند درجه تفاوت یکسان می بود. نفلومترها سه لایه ابر را با ویژگی‌های متفاوت شناسایی کردند.

قابل‌دقت‌ترین کشف این می بود که نسبت ایزوتوپ‌های آرگون زیاد زیاد تر از اتمسفر زمین می بود، که نشان از تفاوت پیدایش جو زهره و زمین دارد.