۷ دسامبر ۱۹۷۲، آپولو ۱۷، ششمین و آخرین مأموریت ماه ایالات‌متحده، از کیپ کاناورال بلند شد.

۳۳ دقیقه سپس از نیمه شب، موتورهای موشک ساترن ۵ فوران کردند و کیپ کاناورال فلوریدا را با درخششی نارنجی غرق کردند. با تبدیل‌شدن‌‌ شب به روز، گلوله آتشین، تماشاگرانی را که برای دیدن‌ آپولو ۱۷ آمده‌ بودند، به‌سوی آسمان غرش کردند. تقریباً ۵۰۰,۰۰۰ نفر، حتی با وجود ساعات اولیه صبح، برای تماشای این اتفاقات آمده‌ بودند.

در عرض چند دقیقه، هنگامی که برنامه آپولو آخرین مأموریت خود را به ماه اغاز کرد، شعله فضاپیما به طور لکه‌ای در بین ستارگان محو شد.

سرنشینان آپولو ۱۷ شامل فرمانده «یوجین سرنان»، خلبان ماژول فرماندهی «رونالد ایوانز» و خلبان ماژول قمری «هریسون اشمیت» می بود.

این پرتاب در ابتدا قرار می بود ۶ دسامبر در ساعت ۹:۵۳ شب انجام بشود. اما به‌علت قطع خودکار در ترتیب‌سنج پرتاب، شمارش معکوس متوقف شد.

وجود هریسون اشمیت به‌گفتن دانشمند زمین‌شناس در این مأموریت به ناسا امکان جمع‌آوری مثالهای باارزش خاک و سنگ ماه را داد. اشمیت و سرنان، ۳۶ کیلومتر را در ماه و توسط خودروی ماه‌نورد رانندگی کردند و بیشتر از ۱۱۳ کیلوگرم نمونه جمع‌آوری کردند.

این دو فضانورد این چنین سه راهپیمایی که هرکدام بیشتر از هفت ساعت می بود، روی قمر زمین انجام دادند و توسط ماه‌نشین به سفینه بازگشتند. طی آپولو ۱۷ از سطح ماه نقشه‌برداری شد و علاوه‌ بر آزمایشات لرزه‌نگاری، ویژگی‌ها و مواد ماه مثالگیری شدند.