۴ دسامبر ۱۹۶۵، ناسا فضاپیمای جمینای ۷ را برای یک مأموریت دو هفته‌ای به مدار پایین زمین پرتاب کرد. این چهارمین پرواز سرنشین‌دار جمینای می بود.

«فرانک بورمن» و «جیم لاول» نزدیک به ۱۴ روز را در فضا گذراندند و درمجموع ۲۰۶ دور گرد مدار چرخیدند. فضاپیمای آنها مقصد اولین ملاقات فضایی سرنشین‌دار را داشت. هنگامی که آنها در مدار بودند، با دو فضانورد دیگر ناسا به نام‌های «والی شیرا» و «تام استافورد» ملاقات کردند که ۱۱ روز بعد از مأموریت آنها، با فضاپیمای جمینای فرد دیگر پرتاب شدند.

جمینای ۷ بیست آزمایش را انجام داد که از هر مأموریت جمینای فرد دیگر زیاد تر می بود. ازجمله این آزمایش‌ها مطالعات تغذیه در فضا می بود.

فضانوردان این چنین یک لباس فضایی سبک وزن به‌ نام G5C را برسی کردند که هنگامی برای زمان طویل در محل‌های گرم و تنگ فضاپیما پوشیده می‌شد، ازردهکننده می بود.

هر دو فضانورد، با دقت به پیشنهاد «پیت کنراد» که هشت روز در جمینای ۵ پرواز کرده می بود، کتاب‌هایی را برای مطالعه همراه خود بردند.

روز ملاقات نقطه اوج مأموریت می بود، فضانوردان سه روز آخر مأموریت را بی‌انگیزه بودند و بد توصیف کردند. برخی مشکلات که طی جمینای ۵ نیز رخ داده می بود، اغاز شد و چند پیشرانه از کار افتاد.

سرنشینان به‌علت وجود در فضا تا حدودی ضعیف شده‌ بودند، اما هر دو از سلامت خوبی برخوردار بودند. بعد از یک خواب خوب شبانه در کشتی بازیابی، باقی روز را بیدار گذراندند. آنها این چنین از روحیه خوبی برخوردار بودند و دورانی که گذرانده‌ بودند علتایجاد صمیمیت و شوخ‌طبعی بین دو فضانورد شده‌ می بود.

اکنون این فضاپیما در موزه ملی هوا و فضای واشنگتن دی سی به نمایش گذاشته‎ شده‌ است.