به نقل از خبرگزاری مهر، امیر کامران نیکوسخن، در حاشیه مراسم یک روز با دیابت، با اشاره به اهمیت دستگاه تست قندخون برای افراد دیابتی، گفت: یک بیمار دیابتی از ۲ بار در هفته تا ۶ بار در روز نیاز دارد که قندخون خود را کنترل کند؛ به خصوص دیابتی‌های نوع یک و افرادی که دیابت بارداری دارند. اما مشکل عمده این بیماران در سرزمین ما این است که نوارهای تست قندخون در سرزمین ما بیمه نیست. فقط بیمه ارتش، این مورد را برعهده گرفته و بیمه سلامت قول داده که آن را در برنامه کار قرار بدهد. اما بیمه فراهم اجتماعی تا این مدت کاری در این خصوص انجام نداده و برنامه‌ای اظهار نکرده است.

وی با اشاره به این که بیشترین بیماران دیابتی بیمه فراهم اجتماعی دارند، تشریح کرد: متأسفانه تهیه نوار تست قندخون بعضی اوقات دشوار می‌بشود. نمونه خارجی آن اگر اشکار بشود، هزینه بالایی به بیمار تحمیل می‌کند و متأسفانه نوارهای داخلی وجود ندارند. خرید باید از طریق آنلاین صورت گیرد و مشکل اینجاست که تعداد بسیاری از افراد دیابتی سالمند می باشند و امکان خرید ندارند.

نیکوسخن در ادامه گفت: مشکل دیگر این که برخی از شرکت‌های بیمه ادعا می‌کنند باید برنامه‌ای اشکار برای مقدار تست خون افراد وجود داشته باشد و وزارت بهداشت در این قسمت کاری نکرده می بود. سال ۱۳۹۸ دو انجمن حمایتاز بیماران دیابتی، نقشه‌راهی را تهیه کردند که همان سال به وزارتخانه اراعه شد. ما در بهار امسال، برنامه آن را اشکار کردیم و توسط وزارت بهداشت به همه شرکت‌های بیمه و به دانشگاه‌ها ابلاغ شد. در بهمن‌ماه ۱۴۰۰ شورای عالی بیمه را مجاب کردیم که بسته خدمات درمانی دیابتی‌ها و نیز نوارهای تست قندخون را در پوشش بیمه قرار دهند اما متأسفانه تا این مدت بیماران دیابتی نوارهای تست قندخون را به طور آزاد تهیه می‌کنند.

وی او گفت: منفعت گیری از سنسورهای تست قند خون برای یک کودک که بین ۶ تا ۱۰ بار باید قند خون را چک کند، زیاد حیاتی است. سنسورهای قند خونی راهی بازار شده‌اند که ۲۴ ساعته و مستمر، به طور ساعتی، قند خون را کنترل کرده و نتیجه تست را از طریق گوشی به افراد اظهار می‌کند. این برای کودک دیابتی که به مدرسه می‌رود و خانواده او حس امنیت تشکیل کرده و به بهبود کنترل قند خون منجر می‌بشود.

نیکوسخن افزود: در اکثر کشورهای دنیا منفعت گیری از این سنسورها رایج است و تحت پوشش بیمه قرار دارد. اما این ابزار و امکانات سودمند چون با واسطه به سرزمین ما می‌آیند، هزینه‌های زیاد بالایی دارند و زیاد گران همه خواهد شد. در سرزمین ما هزینه منفعت گیری از این سنسورها برای یک کودک دیابتی ماهیانه بالای ۱۰ میلیون تومان است و همین مشکلات بسیاری تشکیل می‌کند چون زیاد تر خانواده‌ها توان خرید ندارند. با همه این اوصاف، هنگامی فهمید خواهد شد که این چنین تکنولوژی وجود دارد و با پشتیبانی آن دیگر نیاز نیست نوک انگشتان کودک‌شان سوراخ بشود متقاضی این سنسورها خواهد شد. چرا که احتمالا نیاز باشد هر کودک دیابتی در سال بیشتر از ۴ هزار بار از این سوزن‌ها منفعت گیری کند.

وی او گفت: دیابت نوع یک، اکثراً در کودک و نوجوانان تشکیل می‌بشود و دیابت نوع دو از ۳۵ سال به بالا شایع است. اما امروزه سن ابتلاء به دیابت نوع ۲ به علت سبک زندگی نادرست، مصرف دخانیات، غذای نامناسب و هوای آلوده پایین آمده است. امروزه تعداد بسیاری از کودکان و نوجوانان دچار اضافه وزن شدند و این نوشته در کنار کم‌تحرکی آنها، می‌تواند حتی خطر ابتلاء به دیابت نوع دو را زیاد تر کند. دیابتی که در قدیم به گفتن دیابت بزرگسالی دیده می‌شد اکنون به سنین کودکی رسیده است.

نیکوسخن پیشنهاد کرد: بهتر است افراد بالای ۳۵ سال، غربالگری دیابت را انجام بدهند؛ خصوصاً افرادی که BMI بدن آنها بالای ۲۰۲۵ است و در کنار آن یکی از ریسک فاکتورها همانند بی‌تحرکی، سابقه خانوادگی دیابت، سختی خون و چربی بالا و یا مشکل قلبی و عروقی دارند.

یک بیماری وراثتی

رقیه راه‌چمنی ۲۵ سال است دیابت دارد. او تنها نیست و خواهر و برادرهایش هم دچار دیابت می باشند؛ یعنی این بیماری به‌طور ژنتیکی به آنها منتقل شده است. مقدار قند خون برادرش آنقدر بالا است که متأسفانه بینایی‌اش را از دست داده است. این ارث از پدر به آنها رسیده و خودش تعریف می‌کند که پدر را بر تاثییر بیماری دیابت از دست داده‌اند. او زیاد تر از خودش، دلواپس برادرش است که دیابت او را با مشکلات بسیاری روبه رو کرده‌است. این بیماری آن‌قدر او را ضعیف کرده که بعضی اوقات چندین دفعه و چندین دفعه در خیابان روی زمین می‌افتد.

او یک خواهر کوچکش را هم بر تاثییر این بیماری از دست داده است. دیابت، خواهرش را در ۵۲ سالگی برای همیشه از خانواده گرفت.

رقیه در روز بیشتر از هفت قرص می‌خورد تا بتواند قند خونش را کنترل کند و بعضی اوقات برای اشکار کردن دارو با مشکل روبرو می‌بشود. چندین دفعه شده که هنگامی برای گرفتن دارو مراجعه می‌کند به او دارو نمی‌دهند و بعضی اوقات ناچار است چند بار به داروخانه سر بزند.