در ۲۴ نوامبر ۱۶۳۹، «جرمیا هوراکس»، اخترشناس و روحانی انگلیسی، به همراه دوست و خبرنگارش «ویلیام کرابتری» گذر زهره را برای اولین‌بار اندازه‌گیری کرد.

پیش‌بینی گذر دوم زهره

هوراکس با منفعت گیری از پیش‌بینی کپلر مبنی‌ بر این که در سال ۱۶۳۱، زهره از خورشید عبور می‌کند، محاسبه کرد که این گذرها نه به‌تنهایی، بلکه به‌صورت جفت و با فاصله ۸ سال از یکدیگر رخ خواهند داد.

گذر دوم در کمتر از چهار هفته اتفاق می‌افتاد، به این علت او تجهیزات خود را آماده‌ کرد. سپس به برادر کوچکترش و کرابتری در براتون نامه نوشت و به آنها پیشنهاد کرد که این اتفاقات را در روز یکشنبه، ۲۴ نوامبر مشاهده کنند.

تلسکوپ ساده او روی یک تیر چوبی نصب شده می بود. به این علت او می‌توانست تصویری از خورشید را روی یک تکه کاغذ که با دایره مدرج شش اینچی اشکار شده می بود، بتاباند.

در حوالی ظهر روز ۲۳ نوامبر، هوراکس اتاق خود را تاریک کرد و پرتوهای نور خورشید را که از پنجره می‌آمد، روی کاغذی متمرکز کرد که در آنجا می‌توان عکس را با خیال راحت مشاهده کرد. او مشاهدات خود را روز قبل از هراس نادرستی محاسباتش اغاز کرد.

در روز یکشنبه که او با طلوع خورشید اغاز به رصد کرد، هوا ابری می بود. اما او ابتدا سایه سیاه کوچک زهره را که در نزدیک به ساعت ۳:۱۵ بعدازظهر از خورشید عبور کرد، مشاهده کرد و سایه بعدی را نیم ساعت تا غروب خورشید در ساعت ۳:۵۳ بعدازظهر مشاهده کرد.

کرابتری مشاهدات خود را با منفعت گیری از یک تنظیم شبیه انجام داد، اما زمان کافی برای انجام اندازه‌گیری نداشت. هوا در براتون ابری می بود و او فقط گذر را برای زمان کوتاهی دید.

نتایج

هوراکس اندازه‌گیری‌هایی انجام داد و محاسبه کرد که مقدار اختلاف منظر خورشیدی کوچک‌تر از آنچه قبلاً ثبت شده‌ می بود، است. به این علت نتیجه گرفت که خورشید از زمین دورتر از آنچه قبلاً فکر می‌شد، فاصله دارد.

اگرچه هوراکس و دوستش هر دو در عرض پنج سال بعد از انجام مشاهدات خود مردند، اما کار پیشگامانه آنها در تعیین اندازه منظومه‌شمسی اثرگذار می بود.

اشکار نیست که هوراکس و کرابتری تابه‌حال شخصاً ملاقات کرده‌ بودند یا خیر، اما از سال ۱۶۳۶ آنها به‌طور منظم مکاتبه داشتند. آنها به علت علاقه مشترکشان به کار «یوهانس کپلر»، خود را همراه با «ویلیام گاسکوئین» به‌گفتن «ما کپلاریان» معارفه کردند.