۱۴ نوامبر ۱۹۶۹ فضاپیمای آپولو ۱۲ به‌سوی ماه پرتاب شد. این دومین مأموریت سرنشین‌دار ناسا به ماه می بود که شامل سه سرنشین؛ چارلز کنراد، ریچارد گوردون و آلن بین می بود. هر سه فضانورد در زمان مأموریت از فرماندهان نیروی دریایی ایالات‌متحده بودند.

آپولو ۱۲ که در ۱۹ نوامبر روی ماه فرود آمد‌، اولین فضاپیمایی می بود که دوربین تلویزیون رنگی را به ماه برد.

اگر آپولو ۱۱ ناکامی می‌خورد، آپولو ۱۲ اولین فرود روی ماه را انجام می‌داد. اما بعد از پیروزی اولین آپولوی سرنشین‌دار، آپولو ۱۲ دو ماه به تعویق افتاد و دیگر مأموریت‌ها نیز در روال آرام‌تری قرار گرفتند.

اندکی بعد از پرتاب در یک روز بارانی از مرکز فضایی کندی، آپولو ۱۲ دوبار مورد اصابت صاعقه قرار گرفت که علتایجاد مشکلاتی در ابزارهای آن شد، اما صدمه مقداری را به همراه داشت.

چارلز کنراد و آلن بین در این عملیات و طی یک راهپیمایی فضایی، به سمت کاوشگر نقشه‌بردار ۳ رفتند و داد‌ه‌ها، تصاویر و نقشه‌برداری آن از ماه را که در دوربین همراهش می بود به زمین آوردند.

آنها در این مأموریت تعدادی سنگ را نیز به زمین آوردند و بادهای خورشیدی را اندازه‌‌گیری کردند. لرزه‌سنجی که فضانوردان روی سطح ماه گذاشته بودند، ارتعاشات حاصل را برای بیشتر از یک ساعت ثبت کرد.

آنها یک روز زیاد تر در مدار ماه ماندند و از سطح، ازجمله مکان‌های کاندید برای فرود آپولو در آینده عکس گرفتند.

در راه برگشت به زمین یک اتفاقات عکاسی از خورشیدگرفتگی رقم خورد که بین آن را به‌گفتن دیدنی‌ترین منظره مأموریت توصیف کرد.