در سال ۱۹۷۰ شیمیدانی به نام لینوس پائولینگ، برنده جایزه نوبل، نظریه‌ای را نقل کرد که مصرف ویتامین سی بر درمان سرماخوردگی موثر است. او کتابی انتشار کرد و در آن برای زنان روزانه به طور متوسط ۷۵ میلی گرم و برای مردان ۹۰ میلی گرم مصرف ویتامین سی را پیشنهاد کرد اما این کار او هیچ سندی نداشت و هیچ مطالعه دقیقی بر این نوشته صورت نگرفته می بود. در دهه‌های بعدی تحقیقاتی متکی بر این نظریه انجام شد و متاسفانه نتایج زیاد نومید کننده می بود. دانشمندان دریافتند که مصرف ویتامین سی به تنهایی نقش شگفت انگیزی در درمان بیماری سرماخوردگی ندارد اما مزایای فرد دیگر دارد که نمی‌توان از آنها چشم پوشی کرد. برخی از این مزایا عبارت هستند از:

• مصرف ویتامین سی علائم سرماخوردگی را افت می‌دهد.
• این ویتامین زمان زمان سرماخوردگی را به طور متوسط در بزرگسالان به مقدار ۸ درصد و در کودکان به مقدار ۱۴ درصد افت می‌دهد.
• ویتامین سی در افرادی که دچار استرس شدید فیزیکی می باشند تاثیرات بیشتری دارد.

باید اشاره کنیم که مصرف ویتامین سی علتافزایش قوت سیستم ایمنی می‌بشود اما نمی‌تواند جلوی ابراز سرماخوردگی را بگیرد. وقتی که سرماخوردگی رخ می‌دهد ویتامین سی تنها قادر است تا علائم بیماری را افت داده و زمان زمان بیماری را مختصر‎‌تر کند.

در واقع ویتامین سی با پشتیبانی به تشکیل گلبول‌های سفید معروف به لنفوسیت‌ها و فاگوسیت‌ها علتمحافظت بدن در برابر عفونت‌ها می‌بشود. سپس به این گلبول‌ها پشتیبانی می‌کند تا کارکرد موثرتری داشته و از صدمه به مولکول‌های بالقوه همانند رادیکال‌های آزاد محافظت می‌کنند. این چنین ویتامین سی یکی از قسمت‌های الزامی برای سیستم دفاعی پوست است. این ویتامین فعالانه به سطح پوست منتقل شده و می‌تواند به گفتن یک آنتی اکسیدان علتتقویت مانع ها پوستی ‌می‌بشود و در صورت وجود زخم روی سطح پوست زمان بهبود را افت می‌دهد.

شرایط جسمی و فیزیکی هر فرد هم با مصرف روزانه ویتامین سی ربط دارد. افرادی که ویتامین سی را مصرف نمی‌کنند دو برابر افرادی که این ویتامین را مصرف می‌کنند در خطر ابتلا به سرماخوردگی و بیماری‌های ویروسی قرار دارند.