۱۸ اکتبر ۱۹۶۷، کاوشگر ونرا ۴ شوروی وارد جو زهره شد و اطلاعاتی را قبل از قطع تماسش به زمین ارسال کرد.

برنامه ونرا

ونرا نام مجموعه‌ کاوشگرهای فضایی بود که اتحاد جماهیر شوروی در سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۸۴ برای جمع‌آوری اطلاعات مربوط به سیاره زهره به فضا پرتاب کرد.

۱۶ کاوشگر به‌سوی این سیاره پرتاب شدند که از بین آن‌ها دو کاوشگر اول حتی نتوانستند از سطح زمین خارج شوند. ونرا ۷، اولین کاوشگر از این سری بود که برای فرودی نرم طراحی شد و ونرا ۴ نیز توانست اولین تصاویر و اطلاعات را به دانشمندان روسی مخابره کند.

با توجه به شرایط و سطح شدیداً ناهموار زهره، تمام این سطح‌نشین‌ها تنها برای دقایق یا حداکثر ساعاتی دوام می‌آوردند. ابزارها در هر مأموریت‌ ونرا متفاوت بودند، اما همه آن‌ها شامل دوربین‌ها و تجهیزات تجزیه‌وتحلیل جوی و خاک می‌شدند.

برنامه ونرا چند دستاورد بزرگ در زمینه کاوش در فضا ایجاد کرد و در‌واقع از اولین دستگاه‌های ساخت انسانی بود که وارد جو سیاره دیگری شد.

ونرا ۴

فرود ونرا ۴ روی زهره ۹۳ دقیقه به طول انجامید و کپسول پس از مستقرکردن چتر نجات در ارتفاع ۵۲ کیلومتری شروع به ارسال داده‌های فشار، دما و ترکیب گاز اتمسفر به زمین کرد. تجهیزات کنترل دمای کاوشگر، دمای داخل کپسول را منفی ۸ درجه سانتی‌گراد نگه می‌داشت.

ترکیب شیمیایی اتمسفر به‌صورت ۹۰-۹۳ درصد کربن دی‌اکسید، ۰.۴-۰.۸ درصد اکسیژن، ۷ درصد نیتروژن و ۰.۱-۱.۶ درصد بخار آب اندازه‌گیری شد.

ونرا ۴ هیچ کمربند تشعشعی را شناسایی نکرد. میدان مغناطیسی اندازه‌گیری‌شده‌ زهره نسبت به زمین ۳۰۰۰ برابر ضعیف‌تر بود و تاج هیدروژنی ۱۰۰۰ برابر چگالی کمتری داشت.

تمام داده‌ها حاکی از آن بود که اگر آب وجود داشته باشد، مدت‌ها قبل از دست رفته است. این نتیجه‌گیری با توجه به ابرهای غلیظ زهره غیرمنتظره بود. این کاوشگر همچنین اولین اثبات از بسیار داغ‌بودن زهره را با اندازه‌گیری‌اش انجام داد.

این مأموریت‌ یک موفقیت کامل در نظر گرفته شد، به ویژه با توجه به چندین شکست قبلی برنامه ونرا.